W wielu tematach ludzie piszą, że sztuczki Eisenheima są za bardzo niewiarygodne, nierealne itp. Po części macie rację, ale właśnie nie do końca. Dlaczego nie do końca? Ponieważ są one inspirowane prawdziwymi sztuczkami iluzjonistów z XIX wieku. Tak, "magiczne" drzewko istniało (i wciąż istnieje, tak wygląda http://cabinetmagazine.org/issues/22/clockwork-white.jpg), motylki latały z chusteczką itd. Ale jak wspomniałem macie rację, bo te filmowe sztuczki są oczywiście o wiele bardziej efekciarskie niż te z XIX wieku. Dla tych którzy nieuważnie oglądali film (tak, są i tacy) muszę dodać, że w filmie nie ma żadnej prawdziwej magii, wszystko to tylko sztuczki Eisenheima. Spotkanie z mędrcem na początku filmu to tylko zwykła bajeczka, którą zapewne rozpowiadał sam Eisenheim by uwiarygodnić swoją postać magika. Pod koniec filmu widzimy schematy sztuczek, które otrzymał inspektor Uhl. Tak to właśnie działa, nakręcane mechanizmy, motylki na sznurkach. Pamiętajmy jednak, że te triki z filmu są dla nas, a nie dla ludzi z tamtej epoki, których o wiele łatwiej było zaskoczyć, dlatego musiały być trochę unowocześnione pod współczesnego widza, dlatego są takie przesadnie nierealne. Tak naprawdę to chcę tylko przedstawić trochę historyczne sztuczki iluzjonistów by pokazać, że te filmowe nie są całkiem od czapy. Omówię tylko te dwie sztuczki, nie chce mi się rozpisywać o duchach, bo to jeszcze więcej pisana. Nadmienię tylko, że ten trik też ma stary rodowód, ale oczywiście jak w przypadku drzewka i motylków był bardziej prymitywny i o wiele mniej efektowny, niż w filmie

Zacznę od mojej ulubionej, czyli magicznego drzewka. Ojcem współczesnej iluzji jest Jean Eugène Robert-Houdin (1805 – 1871), to właśnie ten francuski zegarmistrz, wynalazca i iluzjonista skonstruował owe magiczne drzewko. Oczywiście drzewko nie wyrastało z doniczki, to owe filmowe efekciarstwo o którym wspominałem. Było mechaniczne. Prawdziwe pomarańcze były już schowane między liśćmi, a nakręcany mechanizm sprawiał, że z gałązek "wyrastały" pąki, a pośród liści, powoli wyłaniały się pomarańcze. To dawało złudzenie rosnących pomarańczy, które potem Houdin rozdawał wśród publiczności, by jeszcze bardziej uwiarygodnić sztuczkę, pokazując, że są one prawdziwe. Dla nas ludzi XX i XXI wieku w sumie nic specjalnego, ale na publiczności Houdina robiło to piorunujące wrażenie.

Sztuczka z drzewkiem była powiązana z trikiem z chusteczką i latającymi motylkami, tak jak w filmie. Schemat sztuczki był następujący, najpierw Houdin podchodził do wybranej damy z publiczności, którą była oczywiście podstawiona asystentka. Prosił ją o jakiś kosztowny przedmiot, najczęściej pierścionek. Następnie zawijał pierścionek w chusteczkę i w jakiś niby magiczny sposób sprawiał, że pierścionek znikał. Potem odbywało się przedstawienie z rosnącymi pomarańczami. A druga chusteczka z drugim, identycznym pierścionkiem była przyczepiona do dwóch nakręcanych motylków, ukryta z tyłu drzewka, u samej góry za jedyną sztuczną pomarańczą na drzewku. Tak, pisałem wcześniej, że pomarańcze były prawdziwe, ale ta jedna górna, zawsze była sztuczna. Kiedy się otworzyła to motylki wylatywały. Oczywiście, tak jak pisałem wyżej, nie były ukryte w tej sztucznej pomarańczy, to tylko wyglądało tak jakby z niej wyleciały. Houdin odczepiał pierścionek i oddawał go właścicielce. W filmie ta sztuczka też została przedstawiona o wiele efektowniej, motylki lecą w stronę publiczności i wyglądają jak prawdziwe. W rzeczywistości unosiły się tylko w miejscu i z bliska było widać, że są sztuczne, ale dla widzów wydawały się prawdziwe, gdyż siedzieli za daleko sceny. Jeśli już ktoś był zapraszany na sceną, to była to owa podstawiona asystentka, która użyczała swojego pierścionka.